Ik staar naar mijn half opgegeten gekookte eitje. Het is het enige wat nog op tafel staat na het zondagsontbijt. En ik mag niet eerder van tafel totdat ik dat ei heb opgegeten. Maar ik lust het niet. Echt niet! Mijn moeder zei nog zo: ‘Let toch een beetje op met dat zout. Je moet het wel opeten’. Maar nee, ik ben veel te koppig dus heb ik er lekker veel op gestrooid. En ik zit met de gebakken peren, maar vooral dus met dat veel te zoute ei.

Toen was ik een jaar of zes en ik kan het mij nog goed herinneren. Je zou denken dat ik nu wat voorzichtiger met zout ben, maar nee. Ik vind het nog steeds een geweldige smaakmaker en eet er vast en zeker te veel van.
Nu ik samenwoon moet ik wel wat meer rekening houden met de hoeveelheid die ik door gerechten doe want krijg daar wel eens commentaar op. En niet alleen op de hoeveelheden, ook op de soorten zout die ik koop. Mijn lief is van mening dat al die verschillende potjes een kwestie van marketing is. Want zout is zout. Of het nou zit in een poepie chique verpakking zit, of uit een strooiwagen op de snelweg komt, volgens hem is het allemaal hetzelfde. En nadat hij een uitzending van Keuringsdienst van Waarden heeft gezien is hij helemaal overtuigd.

Ik ben het natuurlijk helemaal niet met hem eens. Zo ben ik verliefd op Fleur de Sel in de vorm van een grove korrel. Je vinger dippen in een beetje olijfolie en dan wat van het witte goedje erop, heerlijk vanwege de niet al te sterke smaak. Ja, en dit is toch echt anders dan het strooizout, onder andere door de manier van winnen. Als zeewater verdampt in grote bassins ontstaat er als eerste een heel dun vliesje. Dit wordt met de hand eraf gehaald en is erg tijdrovend. Daarnaast is er veel oppervlak nodig, ongeveer een achtertuin van een rijtjeshuis, om 1 kilo te winnen. Daarom is zo’n klein mooi potje best duur.
De geur van het zout zou volgens experts ook anders zijn doordat een bacterie kan overleven in dit zout waardoor een lichte viooltjesgeur ontstaan. Vandaar de naam Fleur de Sel.

En nog steeds gelooft mijn vriend niet dat er verschil kan zijn. Zelfs niet als ik uitleg dat er andere mineralen in het zout uit de Himalaya zit en waardoor deze licht roze kleurt terwijl zout uit Perzië door minderalen een een iets blauwige kleur heeft. Ach, het maakt ook niet veel uit, als ik maar kan genieten op zondagochtend van een eitje, 5 minuten in kokend water gekookt, op een geroosterde bruine boterham met een dikke laag roomboter. En als finishing touch een paar grove korrels Fleur de Sel. Mjummie!