Ik was een jaar of 13 toen we zes weken door Griekenland gingen reizen. En daar zag ik voor het eerst olijfbomen. Hele heuvels vol, kilometers door het landschap met zilvergroene wapperende blaadjes aan lage oude stammen. Ik weet niet waardoor ik toen verliefd raakte op deze bomen; de kleur, de geur of het geruis? Of kwam het door de cultuur van de oude Grieken waar ik kennis mee maakte waarin de olijfboom helemaal verstrengeld is? Op oude potten en vazen zag ik afbeeldingen van stammen, takken en bladeren. Sporters die zich insmeren met de olie, mensen die de olijven eten of bij een overwinning een tak dragen? En dan sta je bij Olympia, Epidaurus of het orakel van Delphi omgeven door olijfbomen die er al honderden jaren staan. Bijzonder hoe deze voor mij een hele duidelijke link legden tussen het verleden en heden.

Aan het eind van de reis kwamen we langs een kweker van olijfbomen en ik moest en zou er een meenemen naar huis. Dat mocht van mijn ouders. Minstens anderhalf uur heb ik gezocht naar het juiste exemplaar, iets minder dan een meter hoog omdat hij anders op de terugreis niet in de auto zou passen. Twee dagen rijden richting Nederland heeft het groene geval mijn halve plek achterin de auto ingenomen. Comfortabel was het niet maar ik had mooi wel een olijfboom!

Groeien deed het Griekse stammetje heel langzaam maar dankzij goede zorg kwam er na tien jaar een olijfje aan. Grote vreugde en een memorabel moment!
Later verhuisde de boom met mijn vader mee naar Berlijn en daarna naar Dresden. Ondertussen was hij zo groot dat overwinteren niet meer in huis lukte en daarom werd hij ieder najaar door een tuincentrum opgehaald om daar te overwinteren. Afgelopen herfst was er helaas een plotselinge vroege en strenge vorst die de boom de strop om deed. Een treurig moment. Alleen een gedroogd blaadje heb ik nog als aandenken.

Gister liep ik over de Albert Cuypmarkt in Amsterdam en zag daar prachtige olijfbomen staan. Heel impulsief heb ik een flinke gekocht met een hoogte van 1.60 meter. Wederom was de reis niet zo comfortabel: achterop de fiets en mee in de trein, een hoop geklooi en flinke spierpijn tot gevolg. Maar hij heeft het allemaal overleefd en staat nu op mijn balkon in het zonnetje te genieten.
Nu hopen dat deze boom oud zal worden, maar ik ben ervan overtuigd dat met veel liefkozingen en zorg dat vast gaat lukken. Hij heeft zelfs van mij een naam gekregen: Popeye, omdat zijn vrouw Olijfje heet en in de hoop dat hij heel sterk is…