Bij Topchef wordt nu de finaleweek opgenomen, en ik mag een dag meekijken. Dat betekent hakken uit en gympjes aan, het tikkende geluid op de vloer maakt namelijk te veel lawaai. Struikelend over kabels vind ik een hoek waar ik stilletjes ga zitten en kijk toe.
Kabeljongens uit beeld, lampen aan, alle kandidaten op hun plaats, camera’s draaien: actie!
‘Welkom bij Topche….’
Oeps, een kikker in de keel van Kranenborg. Opnieuw.
Na een korte inleiding van Julius Jaspers en Robert Kranenborg over wat er gekookt gaat worden, rennen de kandidaten heen en weer om alle spullen te pakken die ze nodig hebben. Maar voordat ze aan de slag gaan ontstaat er een fluitend geluid door het slijpen van de messen. Alsof er een zwerm vogeltje ontwaakt.
De strijd gaat van start en iedere handeling wordt gefocust uitgevoerd. Ik voel de spanning stijgen. In het gevecht tegen de klok vallen er ook gewonden: opeens zit een mes in een duim. Vlug een pleister en door met knallen.
De grote chefs bewegen zich statig door de ruimte, die blauw begint te staan van de rook. Ze kijken de kandidaten op de vingers en brullen en bulderen commentaar. Soms wordt er nog een grapje gemaakt en breekt het ijs even, maar de ernst heeft de overhand.
Het is niet alleen een wedstrijd, ook wil Kranenborg met dit programma laten zien dat de koksopleiding, die bijna alle kandidaten hebben gedaan, te weinig kennis en kunde oplevert. Dat blijkt uit het feit dat opdrachten die de chefs bedenken vaak naar beneden moeten worden bijgesteld omdat het anders niet haalbaar is voor de broekies. Door de ervaring die ze tijdens deze show opdoen wil hij goede jonge koks klaarstomen. En gedrild zullen ze worden: ‘De saus is te dun! We willen geen water!’.
De lucht is zwanger van heerlijke geuren en de toeter die het einde aangeeft gaat af. Gespannen bekkies staren naar de gerechten, wachtend op een oordeel. Het liefst zouden ze nagelbijten maar die hebben ze al bijna niet want lang is not done in de keuken. Een voor een worden ze de grond ingeboord, op een enkeling na die het goed heeft gedaan.
Dan zit de eerste opdracht voor vandaag er op en is het tijd voor pauze: buiten genieten van de frisse lucht en beetje tot rust komen. Ik praat met wat kandidaten. ‘Nee hoor, ik ben echt niet gespannen’, zegt Kees. ‘Ik ben geen broekie meer van 20 en ik ben qua lengte groter dan de chefs. Ik ga vooral de battle met mijzelf aan’.
Na de pauze is er een opdracht met als onderdeel een flinke tonijn fileren. Opeens is die zelfverzekerde jongen een tikkie kleiner geworden. Als dat maar goed afloopt. Ik zal het zien, over 5 weken komt deze uitzending op de buis.
Laat een reactie achter