Het voelt bijna als de opwinding van de eerste oliebol van het najaar. Die eet ik altijd heel bewust. Het liefst samen met iemand want ik vind het een moment om te delen. Even de oliebollen tegen elkaar tikken en proosten op de eerste oliebol. Poedersuiker vliegt alle kanten op, vooral op je zwarte jas. Dan de eerste hap. Oja, wat is een oliebol machtig en vet. Nee, dan is de ervaring van het eerste ijsje beter: veel keuze, fris en ik krijg meteen zin in meer.
Gister was het zo ver. De zon scheen, de lucht rook naar lente en het was de eerste dag dat mijn favoriete ijsjeszaak weer geopend is. Een samenloop van omstandigheden die perfect is voor deze missie.
Het voordeel dat het nu nog onder de 15 graden is, is dat er geen rij van 20 minuten staat voordat je aan de beurt bent. Nadeel is dat je dan snel geholpen wordt. Omdat het ’t eerste ijsje van de lente is wil ik het wel goed doen. Een mooie combinatie van smaken kiezen. Dan gaat er door je hoofd; wat waren mijn favorieten van vorig jaar? Waarvan werd ik heel blij en wilde ik na het uitlikken van het bakje nog een keer bestellen?
Ik dacht, ik doe gewoon gek: dropijs, malaga en hazelnoot. In een hoorntje ipv een bakje. Omdat het leuker eet dan met een lepeltje. Vol trots loop ik naar buiten en ga er eens goed voor zitten. De eerste lik. Lekker koud en het gevoel van zomer is weer terug.
Het leuke is als je zo voor de ijsjeszaak zit is dat het werkt als een magneet. Kinderen voorop de fiets beginnen te jengelen, bij auto’s zie je plots even de remlichten aan gaan: doorrijden of even een pit-ijs-stop maken. Ja, en zelfs een hond zag ik zijn nek bijna breken omdat hij al doorlopend zo lang naar mijn hoorntje bleef staren.
Bij de tweede lik belandt mijn neus in het bolletje ijs. Weer even wennen hoe je dit moet eten. Gelukkig nog een hele lente voor me om te oefenen. Dan ben ik klaar voor de zomer.
Laat een reactie achter