Vanmiddag een snelle lunch gehad in de vorm van een Döner, gehaald op station Utrecht Centraal. Het was geen succes. Het vlees had weinig smaak, nauwelijks knoflook geproefd ondanks dat er een flinke scheut saus overheen ging en de durum was zuur.

Met weemoed denk ik terug aan mijn Grote Döner Onderzoek toen ik in Berlijn woonde. In mijn herinnering at ik bijna dagelijks een döner om de beste van de stad te vinden. En de beste heb ik gevonden: op de hoek van Oranienplatz in Kreutzberg. Hij marineert zelf zijn kipfilet met veel kruiden en knoflook, het vlees is sappig en de gegrilde stukjes mooi knapperig.

Toen ik even naar Nederland ging had ik bedacht om een lekkere döner van deze zaak mee te nemen voor mijn broer. De verkoper had ‘m goed ingepakt in aluminium folie en een plastic tasje. Hup, in mijn rugzak mee het vliegtuig in. De vlucht bleek vol te zitten met allemaal zakenlui die mij wat vreemd aankeken. In de trein in Nederland hoorde ik iemand zeggen: “Jeetje, wat stinkt het hier naar knoflooksaus!” toen kreeg ik toch een beetje een rood hoofd van schaamte.
Vol trots gaf ik mijn broer de heerlijk meegebrachte döner. Hij zei: “Wat lief, dank je. Dat had je niet hoeven doen. Hier schuin tegenover zit ook een döner zaak in de straat…”

(geen plaatje van die döner gemaakt vanmiddag, was echt niet de moeite waard!)